Temel No 8: Acı ve Zulüm

Seyahatlarim sırasında kiliselere her zaman öğrettiğim en son temel, İsa adı uğruna acı çekmeye istekli olmaktır. Pakistan’ı ziyaret ettiğim sırada bir olayı canlı bir şekilde hatırlıyorum. Elçisel temeller hakkında dinleyenler tarafından yararlı bulunan bazı öğretişleri tamamlamıştım. Ancak genellikle yaptığım gibi öğretişimi, elçisel temel hakkındaki 7 no’lu ‘Tanrı’nın Egemenliği’ noktasıyla konuşmamı tamamladım. Sonrasında genç bir adam bana yaklaşıp şunları söyledi: ‘Konuşmanızı zevkle dinledim ve yerel kilisenin temelleri noktasında hiç bu şekilde düşünmemiştim, peki ya acı hakkında söylenecek bir şey yok mu? Pek tabi ki zulüm beklentisi bir kilisenin yaşamında temel bir öğreti olmalıdır.’ Görüşleri beni düşündürdü. Öğretişimin o noktaya kadar olan kısmının rahatına düşkün bir Batılı yaşam tarzınından etkilenmiş olduğunu ve her noktayı kapsayan bir elçisel temel ortaya koymadığımı fark ettim. Bundan sonra Kutsal Yazılara baktığımda sadece Pavlus’un müjdeyi pek çok farklı yere götürürken kendisinin elem çekmekle kalmadığını ama yeni imanlıları da benzer zulümlerle karşılaşacakları konusunda uyardığını gördüm.

Pavlus ve Barnaba Anadolu’da yeni kiliseler oluşturmaya çalışırken, sadece her yerde ihtiyarlar atamakla kalmadılar ama aynı zamanda onlara ‘Tanrı’nın Egemenliği’ne girmek için pek çok zorluktan geçmemiz gerektiğini’¹⁴³öğrettiler – bu, Egemenliğ’in Pakistan ziyaretimdeki olaya kadar gözardı ettiğim bir yanıydı. Dahası bu, ‘öğrencileri güçlendirmek ve gerçek imana bağlı kalmaları için onları teşvik etmek’ olarak açıklanıyordu. Eğer herhangi bir bağlamda yeni imanlılar bu sıkıntının, karşıtlığın ve yanlış anlaşılmanın Hıristiyan inancının bir parçası olduğunu kavramıyorlarsa, güçlü bir şekilde donatılmış imanlılar olamayacaklardı. Her bir öğrencinin kendi çarmıhını yüklenmesine ihtiyaç vardır. Roma İmparatorluğu’nun Yeni Ahit günlerinde, çarmıh taşıyan bir adamla karşılaşmak onun ölüme gitmekte olduğu anlamına gelirdi.

Fiziksel zulmün genel bir kural olmadığı Batı ortamında bile Hıristiyan yaşamının güllük gülistanlık olmaktan çok uzak olduğu anlayışı söz konusu değildir. Öncelikle Hıristiyanlar tüm sıkıntılardan ve insanlığın ortak sorunlarından kaçabilmeyi beklememelidirler; günaha düşüşün sonucu olarak insan soyunu etkileyen genel acılardan muaf değiliz. Pavlus, yaratılışın geriye kalanı ile birlikte, ‘Evet Ruh’un turfandasına sahip olan bizler de...içimizde inliyoruz’¹⁴⁴sözleriyle gerçeği çok açık bir şekilde ortaya koymuştur. Pavlus iyileştirmelere, mucizelere ve harikalar ile belirtilere inanıyordu, yine de baskı ve elem konusunda insanlığın ortak payını paylaşma şeklimiz ile ilgili olarak gerçekçi bir minnettarlığı vardı. İmanlı için acının ileri bir boyutu daha vardır; bu da müjde uğruna elemlerle yüzleşmeye istekli olmaktır. Bu bölümün başlarında gördüğümüz gibi Selanik’teki kilise müjdeleyen, müjdeleme görevi temelli bir kiliseye model oluşturmaktaydı.Pavlus, ‘Siz de büyük sıkıntılara karşın, Kutsal Ruh’un verdiği sevinçle Tanrı sözünü kabul ederek bizi ve Rab’bi örnek aldınız’¹⁴⁵sözlerini işte bu bağlamda söylemektedir. Selanik’teki kilisede gerçekten elçisel bir temel oluşturulmuştu.

Geçen yıllarda Rusya Federasyonu içinde olan Kuzey Kafkasya bölgesinin özerk bir cumhuriyeti Dağıstan’da bulunmuştum. O zaman hala canlı bir şekilde gözlerimin önündedir. Seyahatime eşlik edenler ve ben Dağıstan’daki mevcut kiliselerin ve yeni kurulmakta olan kiliselerin önderleriyle bir şaşlık, yani mangal için bir araya geldik. Oradaki kiliseleri yönlendiren Arthur’un yeni bir ev kurmak üzere hazırlandığı güzel bir köy ortamındaydık. Dağıstan yolundayken İngiliz pasaportu görmeye alışık olmayan sınır görevlisi birlikte seyahat ettiğimiz Rus kardeşe nereli olduğumu sordu ve yanıtı alınca neden bir İngiliz’in Dağıstan’ı ziyaret ettiğini bilmek istedi. Yol arkadaşım çok bilge bir yanıt vererek Dağıstan’ın misafirperverliğini deneyim etmeye geldiğimi söyledi! İşte mangal sırasında tam da bunu yaşıyordum.

Yemekten sonra o harikulade yaz günü açık havada, yerel kilisedeki elçisel temeller hakkında öğretmem istendi. Son iki bölümde beraber ele aldığımız konuları anlattım ve öğretişin dinlenip kabul gördüğünü ve anlaşıldığını biliyorum çünkü daha sonra işittiğim kadarıyla orada bulunan birkaç önder bunları başka yerlerde de öğretmiş. İki ya da üç yıl önce Bedford’daki ofisimde bir toplantıyı bitirmek üzereydim ki telefon çaldı ve Arthur’un bir terörist tarafından vurulduğu, hemen orada hayatını kaybettiği haberi geldi. Mümkün olabildiğince çabuk dul kalan eşini ve oradaki kiliselerin önderlerini ziyaret etmek üzere Dağıstan’a doğru yola çıktım, hepsi büyük şokta ve ölüm tehlikesi altındaydılar. Elçisel temeller hakkında onlara ilettiğim öğretişin sadece bir teori olmadığı, kiliselerin ve önderlerin zulümle, sıkıntılarla, zorluklarla karşılaşacağı benim için de canlı bir hatırlatma oldu. Elçisel öğretiş bireyleri ve kiliseleri bu ihtimal için hazırlamak zorundadır.

İnanıyorum ki, Pavlus’un yerel kiliseler için bu ‘temel’ öğretişinin özeti günümüz için de gereklidir. Birileri yerel kiliseler için temel atmak zorundadır. Yerel kilisenin üyeleri, bu temelin farkında olmalı ve hayatlarını hep birlikte bunun üzerine kurmalıdır. Bu, tüm imanlılar için geçerli bir öğretiştir. Yeni kilise kurmaya çalışanlar ile mevcut kiliselerle ilgilenenler, Yeni Antlaşma’daki kilise yaşamına ait bu ilkelerin günümüzün farklı kültürel durumlarına uyarlandığından ve tüm imanlılar tarafından kavrandığından emin olmalıdırlar.