İbraniler’e Mektup imzasız (anonim) olarak yazılmış bulunuyor. Yazar mektubun hiçbir yerinde kendisini tanıtmıyor; bir mektubun taşıması gereken, kendine özgü karakteristik özellikler tümden eksik. Bu nedenle yazarı bugüne dek bilinmiyor.
Mektup Yahudilikten gelenlerin oluşturduğu Mesih inanlıları topluluğuna yönelik yazılmış. Başlangıçtaki İsa’ya olan coşkun (İbr.6:10; 10:32-35) imanları bu arada oldukça uyuşmuş durum sergiliyor (İbr.5:11-14). Hatta içinde bulundukları iman yorgunluğu nedeniyle, Yahudilik’e geri dönme tehlikesi içindeler.
Buna bir yandan muhtemelen eski Yahudi inançdaşları da katkıda bulunuyor. Öte yandansa, Yahudilik “sağlam” ve göze çarpan dinsel düzenlemeleriyle, örneğin muhteşem tapınakla, kaftanlara bürünmüş kâhinleriyle, getirilen kurban sunularıyla hâlâ çekici görüntü sergiliyor. Çünkü bu türden düzenlemeleri genç Hristiyan kilisesi sergileyemiyordu.
Bu nedenle, yazar okuyucularına şimdi Eski Antlaşma (Yahudilik) ile Yeni Antlaşma (Hristiyanlık) arasındaki farkı açıklıyor. Eski Antlaşma’nın birçok dinsel düzenlemelerini, örneğin başkâhin ve kurbanları ele alıyor ve bunların şimdi eskimiş (İbr.8:13) olan bir düzene ait olduklarını ve bunların tek amacının Mesih’e işaretten ibaret olduğunu sergiliyor.
Yazar yazısında okuyucuların tekrar bu eskimiş Antlaşma’ya geri dönmemeleri için sürekli olarak Mesih’i öne çıkaran öğreti ile bu Mesih’e yaşam boyu sadık kalma uyarıları arasında gidip geliyor. Okuyucuların bir zamanlar Mesih için karar vermiş olmaları yeterli değil. Bundan da fazlası, yaşamlarının sonuna dek gitmeleri gereken, sonsuz kurtuluşla sonuçlanacak amaca giden bir yol içine girdiler (Örnek: İbr.3:14; 6:11-12).
Yazar mektubu yazdığı günlerde tapınağı kâhinleriyle ve kurban sunma hizmetiyle hâlâ mevcut olarak gördüğüne göre (krşl. İbr.9:25; 10:1-3), İbraniler’e Mektup tapınağın İ.S. 70’te Romalılar tarafından yıkılmasından önce yazılmış olmalıdır.
Tanrı Oğlu İsa gökleri aşan büyük başkâhinimiz olduğu için açıkça benimsediğimiz inanca sımsıkı sarılalım(İbr.4:14).
Tanrı’nın kendi Oğlu’nda olan vahyi 1:1–4:13
Gerçek başkâhin İsa Mesih 4:14–10:18
İman yolunda yürüyen Tanrı halkı 10:19–13:17
Mektubun sonu 13:18-25
İbraniler’e Mektup’ta baş rol oynayan Tanrı’nın konuşması:
Mektubun başlangıcı: İbraniler 1:1-2: Tanrı eski zamanlarda peygamberler aracılığıyla birçok kez çeşitli yollardan konuştu; şimdi son çağda Oğlu aracılığıyla konuştu.
Eski Antlaşma’dan yapılan birçok alıntılar doğrudan Tanrı’nın konuşması olarak kabul ediliyor, örnek: İbraniler 1:5-14.
Tanrı sözü diri, etkin ve en keskin kılıçtan daha keskindir: İbraniler 4:12-13.
İnsanın Tanrı’nın konuşması karşısında vereceği doğru yanıt iman tanıklığına sarılmaktır: İbraniler 4:14.
İsa’nın üstün yüceliği ve Tanrı’nın O’nda olan vahyi: İbraniler 1:1-4.
İsa’nın Tanrı’lığı: O Tanrı tarafından “Tanrı” ve “Rab” olarak adlandırılıyor: İbraniler 1:8-10.
İsa’nın meleklere üstünlüğü: İbraniler 1:5-14.
İsa’nın Musa’ya üstünlüğü: İbraniler 3:1-6.
Şimdi her zaman ve her yerde göremediğimiz İsa’nın egemenliği: İbraniler 2:8.
Kurtarıcı olarak insanlara eşit olması gereken İsa: İbraniler 2:5-18.
Tanrı’nın huzurunu (Tanrı’nın yeni dünyasındaki sonsuzluğa ilişkin bir betim) imansızlık, itaatsizlik ve imanı terkle kaçırmamak konusundaki uyarı: İbraniler 3:7 – 4:13 (özellikle 3:12-14; 4:11).
Tam güvence verilen umuda sarılmak konusundaki teşvik: İbraniler 6:11-20.
İsa başkâhinimiz olarak:
Başkâhinin görevleri: Günahlarına karşı kurban sunarak insanları Tanrı önünde temsil eder: İbraniler 5:1.
Zayıflıklarımıza yakınlık duyan başkâhinimiz İsa (İbr.2:17-18; 4:14-5:10). Bizim gibi denendi ve çektiği acılarla söz dinlemeyi öğrendi. Denenmelerde yenilgiye düşmedi, yani hiç günah işlemedi. Bu nedenle denenmelere dayanmakta bize yardım edebilir.
İsa sonsuzluklar boyu başkâhindir: Kendisi sonsuz olduğundan Eski Antlaşma başkâhini gibi ölmeyecektir: İbraniler 7:1-3, 16, 23-24.
Tanrı bir ant içtiğinden İsa başkâhindir, yani Tanrı’nın geri döndürülmeyecek vaadi üzerine: İbraniler 7:20-22.
İsa göksel olanın simgesi olan yersel tapınakta değil, göksel tapınakta başkâhindir: İbraniler 8:1-6; Böl.9.
Hayvan sunuları yerine kendi canını kurban olarak sunmuştur: İbraniler 9:11-14.
günahsızdı ve Eski Antlaşma’nın başkâhinleri gibi kendi günahları için kurban sunması gerekmiyor: İbraniler 7:26-28.
O’nun kurban olması tüm günahların affedilmesi için sonsuza dek yeterlidir: İbraniler 10:1-18.
İsa’nın Tanrı’ya ulaşmak için açtığı yolda umutla dolu ve sürekli zorluklara da katlanan iman üzerine yapılan vurgu: İbraniler 6:11-12; 10:22-23, 36-39; 11; 12:1-3.
İman yolunun hedefi: Tanrı’nın yeni dünyası, sonsuzluk – çeşitli betimlemelerle açıklanıyor:
Henüz belirmemiş olan huzur: İbraniler 3:7–4:13.
Göksel vatan: İbraniler 11:14-16.
Yeni bir yer: İbraniler 12:26-28.
Gelecek, göksel kent Yeruşalim: İbraniler 11:10; 12:22; 13:14.
İmandan ayrılmaya ilişkin kesin uyarılar ve bunun neticesi, her şeyden önce geri dönülmezlik: İbraniler 6:4-8; 10:26-31; 12:16-17. Bu kesimler imandan bilinçli olarak dönmek kapsamında bir uyarı olarak anlaşılmalıdır ve genel, günahlı tutumu ele almıyor. Bu ayetler aynı zamanda imandan ayrılan kişi için geri dönülemeyecek noktayı saptayan bir sözleşmenin maddeleri olarak da anlaşılmamalıdır. Bundan öte, bu adımı atmak konusunda uyarmak ve daha başlangıçta durdurmak (iman yorgunluğundakileri) istiyor. Geri dönüşün olduğu her yerde, görüleceği gibi bu sınır henüz aşılmamıştır.
Eski Antlaşma:
Eski Antlaşma günahların kusursuz bağışlanmasını sağlayamadığından yetersizdir: İbraniler 8:7; 9:9-10; 10:1-4, 11.
Eski Antlaşma eskimiş ve zamanı geçmiştir: İbraniler 8:13; 10:9,18.
Sadece Mesih’in sunusu gerçekten ve tümden günahlardan arıtır: İbraniler 9:12; 10:10-18.
Eski Antlaşma günahlara gerçek aflığı sağlayamamış olsa da, EA inanlıları kurtulmuştur. İsa’nın ölümü onları da günahlarından kurtarmıştır (İbr.9:15), çünkü imanları gizemli bir şekilde daha o zaman Mesih’e yönelmişti (İbr.11:26). Yeni Antlaşma inanlılarıyla birlikte yetkinliğe erişecekler, yani Tanrı’nın yeni dünyasına gireceklerdir (İbr.11:39-40).
Şimdi, Yeni Antlaşma döneminde, hâlâ Eski Antlaşma’ya sarılan ve kurbanlardan kurtuluş bekleyen kişi, kendisini İsa’nın kurbanından soyutlar. Şimdi geçerli olan, ya o ya da budur: İbraniler’e Mektup 13:10.
Yeni Antlaşma’daki çağrımızın yüceliği ve ciddiliği: İbraniler 12:18-29.
Yakıp yok eden bir ateş olan Tanrımız: İbraniler 12:29; krşl. 10:31.
Çocuklarını eğiten Tanrı: İbraniler 12:1-13.
Konukseverliğin bereketi: İbraniler 13:2.
Acı çekenlerle derin bağlılık: İbraniler 13:3.
Evliliğe saygı: İbraniler 13:4.
Açgözlülüğün gereksizliği: İbraniler 13:5-6.
Dün, bugün ve sonsuza dek aynı olan İsa: İbraniler 13:8.
Kilise önderlerine itaat etmeye çağrı: İbraniler 13:17.
Tanrı’yı hoşnut eden kurbanlar: İbraniler 13:15-16.
Mektubun sonunda sunulan kutluluk dileği: Kendisini hoşnut eden şeyi İsa Mesih aracılığıyla bizlerde gerçekleştirsin: İbraniler 13:20-21.