Pavlus kendilerine mektup yazdığı Korint kilisesini, ikinci Müjdeleme yolculuğu sırasında kendisi kurdu (Elç.18). Orada toplam bir buçuk yıl hizmet verdi (Elç.18:11). Korint bir Roma eyaleti olan Ahaya’nın başkentiydi ve Akdeniz’in önemli bir ticari liman kenti sayılıyordu. Kent o devirde sürdürdüğü ahlaksız yaşamla nam salmıştı. Sürdürülen cinsel özgürlüğün ünü kent sınırlarını aşmıştı. Özellikle putperest dinlerle bağlantıyla bir arada yürütülen fuhuş gündemdeydi.
Pavlus kentten ayrıldıktan sonra kilise içinde ortaya çıkan sorunlar çok çeşitliydi: Birbirleriyle çekişen gruplar yüzünden kilisede bölünmeler vardı (1Ko.1–4) ve Mesih inanlıları arasında ağır derecede ahlaki bozukluk yayılmaktaydı (1Ko.5–6). Evlilik bekârlık konusundaki sorular yanıtsız açıkta kalıyordu (1Ko.7). Putperest topluma karşı gereken tutum, özellikle de putlara sunulan kurban etleri konusunda ne yapılacağı tam bilinmiyordu (1Ko.8–10). Kilisenin tapınmasında kaos vardı (1Ko.11–14), hatta bazılarınca ölülerin dirilişi yadsınıyordu (1Ko.15). Pavlus Korintliler’e birinci mektubunda bu uygunsuzluklara işaret ediyor ve kiliseye doğru yolu öğretmeye çabalıyor.
Elimizde bulunan Korintliler’e yazılı iki mektup elçi ile kilise arasındaki iletişimin sadece bir kesimi. Aşağıdaki olaylar yeniden oluşturulabilir:
Pavlus Korint’te bir kilise oluşturuyor ve orada bir buçuk yıl kaldıktan sonra müjdeleme yolculuğuna devam ediyor: (Elç.18).
Pavlus Korintliler’e bugün elimizde olmayan bir mektup yazıyor (1Ko.5:9).
Korintliler Pavlus’a somut sorularını içeren bir mektup yazıyor: (1Ko.7:1).
Korintliler’e 1. mektupta Pavlus Korintliler’in sorularını Efes’ten yanıtlıyor (1Ko.16:8) ve Korint’ten aldığı diğer bilgilere değiniyor (1Ko.1:11; 5:1).
Pavlus kiliseyi ziyaret amacıyla Efes’ten Korint’e geliyor. Kilise üyelerinin arasında apaçık bir çekişme yaşanıyor (2Ko.2:1-11; 7:12; krşl. 1Ko.4:18-21).
Pavlus Efes’e geri dönüyor ve daha önce bildirdiği gibi yeniden onları ziyaret etmek (2Ko.1:15-16) yerine, oradan Korint kilisesine (2Ko.2-11; 7:5-16), acı dolu (“Gözyaşı mektubu” diye adlandırılan) bir mektup yazıyor. Mektubu Titus’la gönderiyor; mektup bugün elimizde bulunmuyor.
Pavlus Korintliler’in mektubuna gösterdiği tepkiyi merak ettiğinden, Titus ile karşılaşmak için Makedonya’ya kadar gidiyor (2Ko.2:12-13). Titus Korint’ten iyi haberlerle dönüyor: Kilise Pavlus’un son ziyaretinde olan olaydan pişmanlık duyuyor (2Ko.7:5-16).
Pavlus bunun üzerine Korintliler’e bu barışmadan duyduğu sevincini ve şükranlarını sunduğu ikinci mektubunu yazıyor ve yapacağı üçüncü bir ziyaretini bildiriyor (2Ko.12:14: 13:1).
Pavlus muhtemelen 2. mektubunu kaleme alırken Korint’ten daha olumsuz yeni haberler alıyor ve bu nedenle, önceki bölümlerde barışmayı vurgularken ve Korintliler’in fikir değişikliğini överken, 10’dan 13’e kadar olan bölümlerde kendisine karşı gelenlere sert çıkıyor ve Korintliler’i tövbeye çağırıyor.
Pavlus Korintliler’e 1. Mektup’u üçüncü müjdeleme yolculuğu sırasında, muhtemelen İ.S. 55 yılı baharında (1Ko.16:8) Efes’ten yazdı. Ortak yazar ve sekreter olarak Korint’ten gelen ve oradaki sinagogda yönetici olan (Elç.18:17) Sostenis (1Ko.1:1; 16:21) hizmet verdi.
Çünkü hiç kimse atılan temelden, yani İsa Mesih’ten başka bir temel atamaz(1Ko.3:11).
Mektuba giriş 1:1-9
Kilisedeki ayrılıklara karşı 1:10–4:21
Kilisedeki ahlak dışı duruma karşı 5:1–6:20
Evlilik ve evlenmeme konusu 7:1-40
Başka tanrılara kesilen kurbanların etleri konusu 8:1–10:33
Kilisede tapınmadaki uygunsuzluğa karşı 11:1–14:40
Ölülerin dirilişi konusu 15:1-58
Mektubun sonu 16:1-24
Kutsal Ruh’un kilisede zenginlikle işleyişi karşısında Pavlus’un teşekkürü ve birçok sorunlara karşın sahip olduğu güveni (1Ko.1:4-9). Kilisedeki problemler, kilisenin ruhsal armağanları olgun olmayan tutumla kullanmasından kaynaklanıyor. 1.Korintliler 12–14. bölümlerde Pavlus bunun çözümünü gösteriyor.
İnsan bilgeliği karşısında saçmalık olarak görülen, ama gerçekte Tanrı’nın bilgeliği, gücü ve kurtuluş yolu olan çarmıhın mesajı (1Ko.1:17–2:16).
Tanrı’nın kilisesine çağırdığı, dünyasal ölçüler açısından aşağı görülenler: 1.Korintliler 1:26-29.
Tanrı’nın bize Mesih’le verdiği her şey: 1.Korintliler 1:30.
Artık açıklanan, Tanrı’nın kurtuluş planı: 1.Korintliler 2:1,7,10-12.
Ruhsal açıdan olgun olmayışın işareti olan, kilisedeki ayrılıklar ve çekişmeler (1Ko.3:1-4). Pavlus kilisede hizmet görenlere ilişkin doğru açıya dikkatleri çekiyor (1Ko.3:4-4:7) ve kendi bakış açısından elçilerin hizmetini açıklıyor (1Ko.4:9-13).
Pavlus tarafından talep edilen kilisedeki paklık (1Ko.5:1-13), kilise üyelerini içeriyor (1Ko.5:9-13). Ceza hareketinin amacı sonuçta günahlının kurtuluşudur (1Ko.5:5; krşl. 1Ko.11:31-32). Kilise üyeleri eski günahlı yaşam yollarından kurtarıldılar ve paklandılar (1Ko.6:9-11). 1.Korintliler 6:12 ve 10:23’te Pavlus muhtemelen kilise içindeki belirli grupların kullandığı, bununla sınırları kendi istekleri doğrultusunda kaydıran “Bana her şey serbest” sloganını ele alıyor.
Tanrı’ya ait, Mesih’in bedeninin bir azası ve Kutsal Ruh’un bir tapınağı ve onunla Tanrı’yı yüceltmemiz gereken bedenimiz: 1.Korintliler 6:12-20.
Pavlus’un boşanma hakkındaki 1.Korintliler 7:10-16’daki öğretisi, İsa’nın Matta 5:32; 19:9’daki öğretisini tamamlıyor.
Pavlus’un Mesih inanlılarından talep ettiği her durumda içsel özgürlük (1Ko.7:29-31) ve evli olmamanın getirdiği yararlar (1Ko.7:32-35).
1.Korintliler 8–10. bölümlerdeki başka tanrılara sunulan kurbanların eti sorusu:
Tapınaklarda başka tanrılara kurban edilen hayvanların etleri daha sonra pazarda satışa sunuluyordu (1Ko.10:25). Bu sunuların etlerinin tapınakta yenildiği sofraya katılmak toplumun sosyal olaylarındandı (1Ko.8:10). Pavlus her şeyi yaratan, her şeyin sahibi ve her şeyin Rabbi olan tek bir Tanrı olduğunu (1Ko.8:4-7; 10:26) ve sunu etinin bu nedenle cinlere kurban edildiğini vurguluyor (1Ko.10:20).
Mesih inanlıları yedikleri bu et konusunda genel anlamda büyük bir özgürlüğe sahipler: Araştırıp soruşturmadan, korkmadan bu eti de yaratan Tanrı’ya şükrederek yiyebilirler (1Ko.8:8; 10:25-33). Ancak Pavlus üç noktada sınır çiziyor:
Bu özgürlüğü henüz özümleyememiş olan imanda zayıf kardeşleri dikkate almak açısından (1Ko.8:10-13; 10:32).
Hristiyanların özgürlüğünü yanlış, yani putları kabul etme yolunda yorumlayabilecek olan Mesih inanlısı olmayanları dikkate almak açısından (1Ko.10:28-29, 32).
Pavlus putataparlığa kişisel katılımı kesinkes yasaklıyor (1Ko.10:14-22).
Tümünün üzerinde Tanrı’yı yücelten yaşamı yaşamak (1Ko.10:31) ve kimseye imanında engel olmamak ilkesi bulunuyor (1Ko.10:32).
Hristiyan yaşamı yaşamak konusunda verilen temel bilgiler:
Başkaları için kendi haklarından vazgeçen (1Ko.9:1-18) ve kendi özgürlüğünü başkalarının refahı için kullanan Pavlus örneği (1Ko.9:19-23).
Kazanmak için ağır kısıtlamaları üstlenen atletin koşusunun Hristiyan yaşamı için örnek olarak kullanılması (1Ko.9:24-27).
Mısır’dan çıkışta gerçekleşen, Hristiyanlar olarak bizlere bir uyarı örneği olması gereken olaylar: 1.Korintliler 10:1-13.
O devrin örf ve adetlerinden olduğu savlanılan kadının başörtüsüne ilişkin soru: 1.Korintliler 11:16.
Korintliler’in yaraşmayan yolla Rab’bin Sofrası’na paydaş olmaları: 1.Korintliler 11:17-34: Muhtemelen uzun çalışmaları gereken ve az yemek getiren fakirleri beklemiyorlardı. Bu nedenle bunlar aç kalırken, diğerleri bu zamana dek sarhoş bile oluyordu.
Kutsal Ruh’un işleyişi: Çeşitlilikte birlik:
Kutsal Ruh’un işleyişi İsa’nın Rab olduğuna dair bir tanıklıktır: 1.Korintliler 12:1-4.
Aynı Ruh’un işleyişi olan, kilisedeki birbirinden farklı armağanlar: 1.Korintliler 12:4-11.
Birbirinden farklı üyeleriyle her şeye rağmen bir bütün oluşturan ve birbirlerine gereksinimi olan beden örneği: 1.Korintliler 12:12-30.
1.Korintliler 12:29-30’daki, hem içeriğindeki bağlantı açısından, hem de Yunanca dilbilgisi açısından açıkça “Hayır” cevabı gerektiren, ama yanıtı beklenmeyen sorular: Hristiyanların tümü elçi mi? Hepsi bilmediği dilleri konuşabilir mi? vb.
Kutsal Ruh’un armağanlarının ve bunların kullanımının konu edildiği ve tesadüf eseri olarak 12. ve 14. bölümler arasında yer almayan, 1.Korintliler 13’te “Sevginin Üstünlüğü” bölümü. Pavlus bu armağanların nasıl doğru yolda, yani sevgide kullanılmasının kaçınılmaz olduğunu açıkça anlatıyor.
Pavlus Tanrı’ya ilişkin bilginin bu yaşamda her zaman parçalar halinde kalacağını ve ilk sonsuzlukta kusursuzlaşacağını söylüyor (1Ko.13:9-12; krşl. 1Ko.8:1-3; krşl. Va.22:4). Parçalar halinde olması nedeniyle gerçek bilgi kişiyi kibirliliğe değil alçakgönüllülüğe itiyor.
1.Korintliler 14:1’de Pavlus daha önce tanımlanan sevgiyi yaşamak için gayrete çağırıyor.
1.Korintliler 14’teki peygamberlik armağanı:
Sevgide olduğu kapsamda peygamberlik armağanında da gayrete çağrı yapılıyor: 1.Korintliler 14:1,39.
Peygamberliğin özü kiliseyi bina etmek, cesaretlendirmek ve teselli vermektir: 1.Korintliler 14:3-4.
Pavlus’un herkesin peygamberlik armağanına sahip olması konusundaki isteği: 1.Korintliler 14:5.
Peygamberlik armağanının kişileri günahkâr olduklarına ikna etmek ve onları imana getirmek amacıyla kullanılması: 1.Korintliler 14:24-25.
Peygamberlik bildirilerinin tartılması gereği (1Ko.14:29): Görüldüğü gibi Yeni Antlaşma kapsamındaki peygamberliklerin hatasız olma iddiası yok. Hiçbir çelişki ve şüpheye yer vermeyen EA peygamberlerinin yetki iddiasına (“RAB böyle diyor: ...”) da sahip değil (bu rol YA’da daha çok elçilere düşüyor); krşl. 1.Selanikliler 5:19-22.
Peygamberlik bildirilerinde açıklanması gereken doğal düzen: 1.Korintliler 14:29-33.
1.Korintliler 14’teki dillerle dua armağanı (dillerle konuşma):
Bu armağan ilkin kişinin kendisinin bina olunması için yararlı: 1.Korintliler 14:4.
Dillerle yapılan dua çevrilirse, tüm kilise için sadece o zaman anlamlıdır (çünkü tümü için bina edicidir): Korintliler’e 1. Mektup 14:4-19,27-28.
Çeviri armağanı (diğer armağanlarda olduğu gibi, bu kapsamda krşl. 1Ko.14:1) Tanrı’dan istenmelidir: 1.Korintliler 14:13.
Pavlus düşünerek yapılan duayla dillerle yapılan duayı karşı karşıya getirmiyor, tersine her ikisini de yapmak istiyor: 1.Korintliler 14:15.
Dillerle dua eden kişi engellenmemelidir: 1.Korintliler 14:39-40.
Herkesin kiliseye hizmet amacıyla, armağanları ölçüsünde katkıda bulunduğu kilise toplantısı: 1.Korintliler 14:26.
Kadınların kilise toplantılarında susmalarına ilişkin buyruk: 1.Korintliler 14:33-35.
Pavlus 1.Korintliler 11:5,13’te kadınların toplantılarda konuştuğuna değiniyor, somut olarak, dua ettiklerini ve peygamberlikte bulunduklarını bildiriyor. Bu nedenle Pavlus 1.Korintliler 14:33-35’te kilise toplantılarında kadınlara genel bir susma buyruğunu kastediyor olamaz.
Ayetleri şu kapsamda anlamak açısından akla yatkın bağlantı şöyledir: Kadınlar o dönemde erkeklere göre eğitimde mağdur edildiklerinden, kilise toplantılarında bir konuyu anlayamıyorlarsa, toplantı sırasında sürekli sorular sorarak kilise düzenini bozmak yerine konuyu evde kendi kocalarından sorup öğrenmelidirler.
İsa Mesih’in ölüler arasından dirilişi (1Ko.15):
Pavlus İsa Mesih’in ölüler arasından gerçekten diriltildiğinin tanıklarını sıralıyor (1Ko.15:3-8).
İsa Mesih’in ölüler arasından dirilmesinin Hristiyan inancı için önemi (1Ko.15:12-22): Mesih dirilmediyse iman etmek anlamsızdır ve Hristiyan inancının vaazı bir yalandır. Suçlarımız bağışlanmamıştır ve İsa’ya iman edip de ölenler kayıptır. Mesih’in ölüler arasından dirilişi olmadan, gelecekte tüm insanlar için ölüler arasından bir diriliş yoktur.
Tüm insanların ölümden dirilmesinin önemi: Prensipte ölümden diriliş yoksa, Mesih de diriltilmiş olamaz (1Ko.15:13). Hatta diriliş yoksa, Pavlus’un Müjde’yi ilan etmesi için kendisini tehlikeye atması anlamsız olurdu (1Ko.15:30-32). Ölülerden diriliş yoksa, insanlar yaşamlarının doluluğunu salt bu dünyada ve şimdi aramalıdır (1Ko.15:32).
Dirilişin ve yeni bedenin tanımı: 1.Korintliler 15:35-58.
Gelecekte, tüm ölülerin dirilişinde, Mesih’in ölüme karşı kazanacağı kesin zafer: 1.Korintliler 15:26, 51-56.
İmanda sarsılmazlık ve caymazlık, Rab’bin işinde gayretlilik ve bu emeğin kesin ödülü olması, diriliş konusundaki bildirilerin mektubun alıcıları için olan neticeleridir: 1.Korintliler 15:58.