Ayet 12 Bu ayetin başında "öyleyse" kelimesi bulunduğuna göre bu ayetin önceki ayetlerle sıkı bir bağlantısı vardır. Biz inanlılara çağrıda bulunan Pavlus, çağrısını daha önce vurguladığı Kutsal Ruh'un inanlıda konut kurduğu gerçeğine dayandırır. Tanrı'nın Ruhu bizde gerçekten konut kurduysa günah gücüne teslim olmak zorunda değiliz. Günahlı benliğimizden kaynaklanan gereksiz isteklere kesin olarak "Hayır" demeye gücümüz vardır. "Bedenin gereksiz isteklerine uyarak yaşamak için bedene borçlu değiliz." Burada beden diye çevrilen kelime 'sarks' kelimesidir. Günahlı benlik anlamına gelen bu kelime SGH çevirisinde çoğunlukla 'bedenin gereksiz istekleri' diye karşılanır.
Ayet 13 İnanlılar olarak günahlı benliğimizin isteklerini dinlemeye başlarsak "ölmek üzereyiz." Azdan ruhsal yaşamımız batacak, Tanrı'yla aramız açılacak. Tanrı'dan uzaklaşmaya başlayacağız. Dua yaşamımız bozulacak, Tanrı'nın sözünü ve ruhsal toplantıları bırakacağız. Tanıklığımız sıfıra inecek.
Tanrı'yla ilişkimizin diri kalması için Kutsal Ruh'la işbirliği yapmaya çağrılıyoruz. "Ama Ruh aracılığıyla bedenin işlerini öldürürseniz yaşayacaksınız." Düşüncemizde gereksiz bir isteğin canlandığını görür görmez Kutsal Ruh'la işbirliğini yaparak onu düşüncemizden söküp atabiliriz. O zaman bu isteğin bedenimizi harekete geçirip bedenin işlerinden birini oluşturmasını önleriz. Bedenin günahlı işleri bu yoldan öldürülür. Bizi buna isteklendiren ve güçlendiren Kutsal Ruh'tur. Kesin kurtuluşu yaşamımıza uygulayan O'dur. Kutsal Ruh atılan böyle kötülüklerin yerine bizde Tanrı'nın bol yaşamını oluşturmak ister. Ruh'un aracılığıyla Tanrı için yaşayacağız.
Ayet 14 Tanrı'nın Ruhu aracılığıyla yaşama kavuşanlar Ruh'un buyruğuna uyarlar. Ruh'un gösterdiği yere giderler, bildirdiği şeyleri yaparlar, açıkladığı sözleri söylerler. Tanrı'nın Ruhu'yla yöneltilirler. Böyle kimseler "Tanrı'nın oğullarıdır." Oğuldurlar çünkü Baba'nın isteğini yerine getirirler. Tanrı'ya oğul olmak inanlının büyük onuru ve ayrıcalığıdır. Bu imtiyaz Tanrı'nın Ruhu tarafından yöneltilme sorumluluğuna dayanır.
Ayet 15 Ruhsal yasa insana "korkuya sürükleyecek olan uşaklık ruhunu" verir. İnanlı böyle bir ruhu almamıştır. Ama kendini ruhsal yasa altına koysa "yeni baştan" bu ruhu alır. Oysa Pavlus ruhsal yasayla ilgili açıklamaları yazmayı bırakmıştır bunun için uşaklık ruhunun getirdiği korkunun ruhsal yasayla ilgili olduğunu anlatmaz burada (konuyu Gal. 3:23-5:1 kesiminde ele alır). İnanlının böyle bir ruhu almadığını anlatmakla yetinir.
İnanlının kabul ettiği ruh onu "oğulluğa yükselten" Ruh'tur. İnanlı Kutsal Ruh aracılığıyla Tanrı'nın bir oğlu olarak kabul edildiğini, evlatlığa alındığını anlar.
Ama sadece bununla kalmaz Kutsal Ruh aracılığıyla bu ilişkide rahat olma yeteneğine kavuşur. Çocuksuz zengin bir adam bir sokak çocuğunu toplar, evlat edinir. Amacı onu miraşçısı kılmaktır. Bu yüksek rolü alması için onu eğitmeye çalışır. Oysa sokak çocuğu "oğulluk ruhunu" almadığı için sokak çocuğu olmayı özler hep adamdan kaçar. Oysa inanlı Tanrı'nın Öz Ruhu'ndan aldığı için Tanrı'nın Oğluna özgü Ruhu almıştır. O ilişkide rahat eder. Kutsal Ruh inanlıda oğulluğa ait duyguları uyandırır. Biz inanlılar Kutsal Ruh aracılığıyla Tanrı'ya karşı derin saygı, sevgi ve yakınlık belirten "Baba" kelimesini ağzımıza alabiliriz.
"Abba" kelimesi İsa Mesih'in yaşadığı çağda Yahudiler'in konuştuğu Aramice'de 'babacığım' anlamını taşırdı. Markos İsa'nın Baba'ya dua ederken bu kelimeyi kullandığını belirtir (14:36). Biz inanlılar da içimizde konut kuran Kutsal Ruh aracılığıyla aynı kelimeyi ağzımıza alırız. Bu büyük onuru düşünürken Yuhanna ile birlikte hayranlıkla dolarız: "Bakın, Tanrı çocukları
adıyla tanınalım diye, Baba bize ne tür sevgi gösterdi. Gerçekten de öyleyiz" (1.Yuhanna 3:1).
Ayet 16 "Ruh kendisi, bizim ruhumuzla birlikte, Tanrı çocukları olduğumuza tanıklık eder." Ruh Tanrı'nın çocukları olduğumuzu bildiren Kutsal Kitap ayetlerini alır, ruhumuzda bu gerçeği kabul etmemizi sağlar. Böylelikle inanlının ruhu, "Ben Tanrı'nın bir çocuğuyum" diye tanıklık eder. Oysa bundan daha yüce bir tanıklık vardır: Kutsal Ruh'un inanlının ruhuna seslenip "Sen Tanrı'nın çocuğusun" diye tanıklık etmesidir. Bu tanıklığın herkese değişik zamanlarda ve durumlarda gelir. İmana gelir gelmez olabilir, veya imana geldikten yıllar sonra olabilir. Bu tanıklık derin sevinç ve sevgiye yol açar. İnanlı övgü ve şükürlerle dolar.
İnanlının ruhunun tanıklığı Kutsal Ruh'un doğrudan tanıklık etmesiyle birleşince inanlı Şeytanın getirdiği bütün şüpheleri geri çevirebilir. Kurtuluşunun kesinliğini o zaman bilir.
Pavlus inanlının oğul olduğunu önceki ayetlerde belirtir. İnanlının Tanrı'yla bu resmi, hukuksal ilişkiye sahip olması için evlat edinmesi gerekir. Bu konuda kullanılan oğul kelimesi "huios" deyimidir. Bu ilişkinin yüceliğine değinir. Ama burada kullanılan çocuk kelimesi "teknon" deyimidir. Bu deyim inanlının Tanrı'dan doğarak bu ilişkiye girdiğini belirtir (Yuhanna 1:12,13). İlişkininin yakınlığını yansıtır.
Ayet 17 Babasının miraşçısı olmak bir çocuğun doğal hakkıdır. İnanlılar olarak bu hakka sahibiz: "Eğer Tanrı'nın çocuklarıysak mirasçılarız da. Tanrı'nın mirasçıları, Mesih'in de miras ortaklarıyız." Tanrı'nın çocuklarına vereceği mirası vardır. Çocuklar olduğumuzdan dolayı bu mirasta payımız vardır. Böylece kurtuluşumuz daha da kesinleşiyor. Hem de Mesih'in miras ortaklarıyız. Mesih'in mirasına kavuşması kesin olduğu gibi O'nun miras ortaklarının mirasa kavuşmaları öyle kesindir. Mesih'in mirasının yüce olduğu gibi bizim mirasımız da yücedir.
Oysa bu dünyada Mesih'in mirası sıkıntı çekmekti. O'nun bağlıları olarak düşmanları tarafından çektiği sıkıntılara paydaşız. Mesih'i sevmeyen dünyanın insanları tarafından baskı görmemiz doğal bir şeydir. İmanlı kardeş, soydaşların tarafından Mesih'e bağlılığın yüzünden baskı görüyorsan yılma. O'nunla birlikte yüceltilmen gerekir. Bu dünyada Mesih'le birlikte sıkıntı çekiyorsak öbür dünyada O'nunla birlikte yüceltileceğiz. Bu yüceliğin nasıl olacağını tam olarak bilemeyiz. Ama kardeşlerle birlikte Tanrı'ya uyumda tapınmanın getirdiği derin sevince benzer olacağını tahmin edebiliriz.