Romalılara Mektub'u okudukça Pavlus'un bildirisini çürütmeye çalışan birisinin sorularıyla ara sıra karşılaşırız. Pavlus'un sinagoglarda yaptığı tartışmaları andırır bu durum. Zaten sorular Yahudiler'in görüş açısından sorulur. Bölüm 6'nın birinci ayetinde sorulan soru böyle bir sorudur. Pavlus'un bildirdiği kesin kurtuluşu kötülemek için sorulur. Bugün de Sevinç Getirici Haber müjdelenince aynı soru sorulur.
Ayet 1 Karşı çıkan kişinin sorusunda şu düşünceler saklıdır: "Senin bildirdiğin kesin kurtuluş saçma bir şeydir. Günahın arttığı yerde Tanrı'nın bol bol bağışladığına göre bol bol günah işleyelim de Tanrı bizi bol bol bağışlasın! Daha çok günah işlersek, kayra her ölçüyü aşan bir artışla çoğalacak (Romalılar 5:20). Günahın çoğaldığı yerde Tanrı'nın bize olan iyiliği çoğalıyorsa, o zaman günaha devam!" Alaycı günahkar bunu duyunca, "Ne güzel!" der. Çünkü onun amacı istediği gibi günah işlemek ve mümkünse cennete ulaşmak. Sevinç Getirici Haber'i kendi bozuk ve çelişkili ölçüsüyle ölçer.
İmana gelmemiş bir kişiye Mesih'in kayrasıyla kurtuluşu bildirdiğimizde şu karşılığı alırız çoğu kez: "Bu kolay bir şey sizin. Çok basit. İstediğiniz kadar günah işleyin. Kurtulursunuz en sonda İsa Mesih aracılığıyla. Çok kolay kurtuluş bu."
Ayet 2 Pavlus buna nasıl cevap verir? "Haşa, öyle bir şey yok!" der. Hiçbir zaman böyle bir şey olmadığını vurguladıktan sonra itiraz eden kişiye şu soruyu yöneltir: "Günaha karşı ölmüş olan bizler bundan böyle nasıl günah içinde yaşayabiliriz" (ayet 2). Tanrı'nın kurtarışı, iman eden kişiye günah karşısında ölmeyi getirir.
Bir insan bir arada ölü ve hayatta olamaz. Ya öldü ya ölmedi. Ya yaşıyor ya ölüdür. Günah karışısında ölmüş kişi günah işlemeyi sürdüremez. Günahta nasıl yaşayabilir? Günah karşısında öldü çünkü. Günah dünyasından göç etmiştir. Başka bir dünyaya girdi. Günahla ilişkisi kalmadı. İmanlı bol bol günah işleme isteğinden büsbütün ayrılmıştır. İmanlı günaha düşer ama bunu istemiye istemiye yapar. Ne yaptığını anlayınca utanır ve günahından dönüp Tanrı'nın kendisini bağışlamasını diler. Bol bol kayraya kavuşmak için bol bol günah işleme isteği imanlılarda bulunmaz!
İmanlıların günaha karşı ölüme nasıl kavuştukları ayet 3'te hatırlatılır. "Yoksa Mesih İsa ile birleşme yolunda vaftiz edilen bizlerin O'nun ölümünde birleşme yolunda vaftiz edildiğimizi bilmiyor musunuz?" Vaftiz bir kişinin İsa Mesih'le O’nun ölümünde birleşmesidir. O çağda başka bir inançta ya da inançsızlıkta yaşayan her kişi İsa Mesih'e iman ettiği zaman vaftiz edilirdi. Pavlus'a göre "İsa Mesih'e vaftiz" olunur (Rom. 6:2; Kitabı Mukaddes). Vaftiz olunurken suya değil miydi batırılıp çıkarıldıkları? Ama burada söz konusu suya batırılıp çıkarılmak değil, Mesih'e batırılıp kendisinde kalmaktır. Bu suyla vaftizten ayrı konu, her ne kadar birbirlerine çok bağlı iseler. Mesih İsa'ya vaftiz olmak imanla İsa Mesih bağlılığına girmek demektir. Yeni çeviri haklı olarak bunu "Mesih İsa ile birleşme yolunda vaftiz" edilmek diye çevirir. Mesih İsa ile birleşmektir bu vaftiz.
Pavlus Galatyalılara yazdığı mektupta şöyle yazar: "Çünkü Mesih'e vaftiz olunanlarınızın hepsi Mesih'i giydiniz" (bölüm 3 ayet 27). Yeni çevirisi şöyle: "Çünkü Mesih'le birleşmek üzere vaftiz edilenleriniz Mesih'i kuşandınız." Mesih'e vaftiz olunmak kendisiyle birleşip O'nu giymek olarak ifade edilir. Kutsal Kitap'ta bir şey giymek, o şeyin karakteriyle belirmek, o şeyin özelliklerini benimseyip onları yaşamda göstermek demektir. İsa Mesih'e imanla bağlanan kişi Mesih'in karakterine paydaş olur, O'nun özelliklerini yaşamında göstermeye başlar. Kişi bunu açıkça belirtmek için suyla vaftiz edilir.
Mesih'e vaftiz edilmek kendisine bağlanmak, kendisiyle birleşmek demektir. Mesih'le birleşirsek zorunlu olarak O'nun ölümüne bağlanırız. Önceki bölümde Mesih'in yerimize öldüğünü okuruz. Oysa bu bölümde imanla Mesih'le birleştiğimizden O'nun ölümüyle birleşmemiz söz konusudur. O nasıl çarmıhta öldüyse biz de çarmıhta ölürüz, çünkü O'nun ölümüne vaftiz edildik. İsa Mesih'e iman etmek ama O'nun ölümüyle birleşmemek mümkün değildir. Eğer bir kimse "İsa Mesih'e iman ediyorum" derse ama İsa Mesih'in ölümünde pay almazsa yalan söylemiş olur. İsa Mesih'e gerçekte iman etmemiştir. İsa Mesih'e iman etmek O'nun ölümüyle birleşmek demektir. Çünkü gerçek İsa ölüp dirilen Mesih'tir.
Bu bölümün onuncu ayetinde açıklandığı gibi İsa Mesih'in ölümü günaha karşı ölümdü. Böylelikle O'nun ölümüyle birleşmek günaha karşı ölmek demektir. Buna göre İsa Mesih'e iman etmek günahlı yaşamdan ayrılmak, günah işlemek isteğine ölmektir. "Günaha karşı ölmüş olan bizler bundan böyle nasıl günah içinde yaşayabiliriz?" (ayet 2). Günahlı yaşamla ilişkisini kesmiş inanlının "kayra çoğalsın diye" günah işlemeyi sürdürmesi imkansızdır. Kutsal Ruh'un eleştirmesiyle kendisinin Tanrı'nın önünde kaybolmuş bir günahkar olduğunu anlamıştı. Kurtulmak için tek ümidinin İsa Mesih'in çarmıhtaki ölümü olduğunu görmüştü. Bu ölümü kendi ölümü olarak kabul eder. Günahlı yaşamla ilişkisini keser. Ondan tiksinmeye başlar. Artık günah içinde yaşamaz.
Günaha düşerse bile günahını Rabbe açıkça söyleyip ondan dönünceye kadar mutsuzdur. Yoksa eskiden rahatlıkla her tür günah işlerdi, günah işlemekten zevk bile alırdı. Şimdiyse eskiden yaptığı ve günah olarak tanımadığı şeylerin günahlılığını Kutsal Ruh'un açıklamasıyla anlamaya başlar. Günaha karşı savaş açmıştır. Günahla ilişkisi değişmiştir. Eskiden günaha diriydi, şimdiyse günaha ölüdür.
Ayet 4 İnanlı suyla vaftiz edildiği zaman Mesih'in ölümüyle birleştiğini çevreye açıkça belirtir. Ayet 4 bunu vurgular. İnanlı vaftiz edilince İsa Mesih'in ölümünü kendi ölümü olarak kabul ettiğini kamu oyu önünde açıklar. İmanla İsa Mesih'e bağlanmış ve imanla İsa Mesih'in ölümünü kendi ölümü olarak kabul etmişti. Suyun altına girince "vaftiz yoluyla" Mesih'le birlikte "ölüme" gömülür. İmansız olarak suyun altına girmek hiçbir şey ifade etmez.
Ama iman ederek suyun altına giren imanlı vaftizin getirdiği ruhsal yarardan yararlanır. Bu ruhsal yararın bir yönü "Mesih'le ölüme gömülmektir". Bir ceset gömülünce yerin altına girerek dünyadan ayrılır. Mesih'le birlikte ölüme gömülmek aynı anlamı taşır. Ölüm ayrılıştır. Bir imanlı Mesih'le birlikte ölüme gömülünce eski dünyasından ayrılır, o dünyayla olan ilişkisini koparır. Ölüm ayrılıştır. İmanlı bu ölümle eski yaşam yolundan ayrılır, eski ortamı ve alışkanlıklarıyla elveda eder.
Petros'un Pentikost günündeki konuşmasından bir söz vaftizin bu yönüne ışık saçar. Konuşmasında "Bu eğri kuşaktan kendinizi kurtarın" der (Elçilerin İşleri 2:40). Kendilerini nasıl o kötü kuşaktan kurtardılar? "Onun sözünü değerlendirenler vaftiz edildiler" (ayet 41). Kendilerini nasıl o kötü kuşaktan kurtardılar? Vaftiz edilmekle. Vaftiz edilirken, "Şimdiki düzenden ayrılıyoruz" diyorlardı. "Yepyeni bir düzene, Tanrı'nın hükümranlığına giriyoruz." Vaftiz bir bakımdan olumsuz bir uygulamadır. Eski durumdan ayrılmaktır.
Ama bununla kalmaz. Ayet 4'ün devamında vaftizin olumlu yönü de açıklanır: "Öyle ki, Baba'nın görkemli gücüyle Mesih nasıl ölüler arasından dirildiyse, biz de vaktimizi yepyeni bir yaşamda geçirebilelim." İsa Mesih öldü ve gömüldü ama üçüncü gün Baba'nın parlak, haşmetli kuvvetiyle ölüler arasından dirildi. Ölüler arasında kalmadı O. Onların arasından çıktı. Tıpkı bunun gibi, biz de vaktimizi yepyeni bir yaşamda geçirebilelim. Mesih'le birlikte diriliş yaşamının gücünde günlerimizi yepyeni bir yaşamda geçirebiliyoruz.
Bu durumu iyice düşünelim. İsa Mesih öldü, dirildi ve yükseltildi. Bir insan ölürse, gömülürse, dirilirse ve cennete kavuşup Tanrı'nın huzuruna çıkarsa ve oradan tekrar bu dünyaya gelirse bu dünyanın işlerine bambaşka bir açıdan bakacak, onlara bağlı olmayacak. Artık o parlaklığı görmüş, Baba'nın sevgisini çok yakından tatmış, o sevinçli ortamda bulunmuştur. Artık bu dünya ona çok silik gelecekti. Dünyanın güzel ve iyi şeyleri bile ona o kadar çekici gelmeyecekti. Çünkü onlardan kat kat güzel şeyleri görmüştür. Biz inanlılar, Mesih'le birlikte öldük ve O'nunla birlikte yepyeni yaşama kavuştuk. Bu yaşamda günlerimizi geçirelim, onda ilerleyelim.
Ayet 5 "Çünkü eğer ölümünün benzerliğinde O'nunla birleştiysek, dirilişinin benzerliğinde de birleşmemiz doğaldır." İsa Mesih'in ölümü ve dirilişi birbirinden ayrılmaz bir bütündür. İsa Mesih'in ölümüyle birleşmek ve dirilişiyle birleşmemek imkansız. Ölmüyle birleşen biz imanlılar doğal olarak dirilişiyle birleşiriz. Sevinç Getirici Haber'in üzerimizdeki etkisi büyüktür. Basit bir fikir benimseme olayı değildir bu. Bütün varlığımızı etkileyen güçtür. İsa Mesih'le birleşmektir. Ölümüyle ve dirilişiyle birleşmektir. O'nun güçlü kurtarış eylemlerinin getirdiği sonuçlardan pay almaktır.
Ayet 6 "Eski insan benliğimizin O'nunla birlikte çarmıha çakıldığını biliyoruz; günah tutsaklığındaki beden ortadan kaldırılsın, bundan böyle günaha tutsaklık etmeyelim diye." Bu ayette "eski insan benliğimiz O'nunla birlikte çarmıha çakılsın" denmez. Bu bir buyruk değil, olmuş bitmiş bir olay, bir olgudur. Eski kişiliğimiz, eski benliğimiz Mesih'le birlikte çarmıha çakıldı. Onu çarmıha çakmaya çaba harcamamıza gerek yoktur. Bazı imanlılar hayat boyunca bunu yapmaya çalışırlar. Ama bunu yapmaya gerek yok. Yapılmıştır.
Bunun sonucu da ortadadır: "Günah tutsaklığındaki beden ortadan kaldırılsın, bundan böyle günaha tutsaklık etmeyelim diye." Sonuç olarak günaha tutsak düşümüş olan eski benliğimiz ortadan kaldırılır, etkisiz hale getirilir. Artık günaha hizmet etmeyeceğiz.
Eskiden günah duyduğumuz utanç ve eziklikle bizi tutsak ediyordu. Günah bize "Sen günahlısın" diyordu. "Ancak günah işleyebilirsin. Çabalarını bırak. Bu günah alışkanlığından sıyrılamazsın. Senin için tek yol var: günaha devam." Tanrı Sözü'nün yetkisiyle buna şöyle cevap verebiliriz: "Hayır, yanlış. O benlik Mesih'le birlikte çarmıha çakıldı. Ezilmiş, utanca boğulmuş benliğim ortadan kaldırıldı. Günaha uşaklık etmeyeceğim. Ona boyun eğmeyeceğim. Tam tersine, ona baş kaldıracağım, ona karşı duracağım."
Bir kardeş konuşmasında bunu aydınlatan güzel bir örnek verdi. Komünist rejim altındaki Rusya'dan kaçıp Türkiye'ye sığınan bir kişinin durumunu anlattı. Özgürdü. Eskiden kendisine egemen kesilen gizli polisin artık gücü ve yetkisi yoktu onun üzerinde. Onların sözü geçmezdi Türkiye'de. Sığınmacı yepyeni bir ortama girmişti. Biz de Mesih'in diriliş yaşamında yepyeni ortamdayız. Günah efendisinin artık üzerimizde yetkisi yoktur. Oysa Rusya'dan kaçan adam özgürlüğe alışamadı. Sanki gizli polis her köşebaşında kendisini bekliyormuş gibi hala korkuda yaşıyordu.
Biz de bazen bunun gibi günah efendisinin bizi her köşebaşında bekliyormuş gibi yaşar, onun üzerimize geçerli olmayan yetkisini tekrar kabul edip günah işleriz. Oysa mecbur değiliz eskisi gibi günah işlemeye. Günaha uşak değiliz. Günah bize efendi kesilemez artık. Çünkü onun dünyasından göç ettik. Mesih'le birlikte yepyeni bir dünyaya girdik.
Ayet 7 "Çünkü ölmüş kişi günahtan özgür kılınmıştır." İsa Mesih'in ölümü aracılığıyla günah dünyasında göç ettik. Yepyeni bir dünyaya girdik. Böylece günah işleme zorunluluğu yoktur bizde. Günahın bizde oluşturduğu eziklik ve suçluluk duygularından özgür kılındık. Günahın üzerimizdeki egemenliği kırıldı çünkü onun egemen kesildiği ortamdan ayrıldık.
Ayet 8 "Eğer Mesih'le birlikte öldüysek, O'nunla birlikte yaşayacağımıza imanımız vardır." Bu ayet bizi geleceğe yöneltir. Eğer bizi eski durumumuzdan ayıran Mesih'in ölümüyle birleştiysek, O'nunla birlikte gökte Baba'nın huzurunda olacağımıza iman edebiliriz. İsa Mesih'le birlikte yaşayacağız. O görkemli katta, gözyaşlarının silineceği, sonsuz sevgi ve sevinç ortamında olacağız.
Ayet 9 "Mesih'in ölüler arasından dirilmiş olduğunu ve yeniden ölmeyeceğini biliyoruz. Artık ölümün O'nun üzerinde egemenliği yoktur." İsa Mesih'in bundan sonra artık hiç ölmeyeceğini biliriz. Öldü. İlk ve son kez öldü. Üçüncü gün ölüler arasından çıktı. Dirildi ve bir daha ölmeyecek. Bunu biliriz. Ölüm O'nun üzerinde etkisini kuramadı. Çünkü O'nda günah yoktur. İsa Mesih ölümü yendi. O'nun bir daha ölmesi olanak dışıdır.
Kutsal Kitap'ta bu konuyu aydınlatan güzel bir örnek vardır. Davut'un yiğitlerinden biri yerin karla örtüldüğü zaman bir çukura indi. Orada bir aslanla boğuştu ve onu öldürdü (2.Samuel 23:20). Çukura inen aslanın ve o yiğidin ayak izlerini halk görebiliyordu. Çukurdan çıkan ayak izleri tekti: aslanı öldüren yiğidin. Aslan çukura girdi ama oradan çıkmadı. Çukurda kaldı. Bu izler yiğidin zaferini ilan ediyordu.
Ölüm sanki o aslan gibi, Rab İsa da o yiğit gibi. Mesih ölümün egemen kesildiği yere girdi, bir ara ölümle beraber kaldı, ölümle boğuştu, ölümü etkisiz hale getirdi ve oradan çıktı. Sanki O'nun giriş ve çıkış ayak izlerini görebiliriz. O galip geldi. Ölüm yenik kaldı. İsa Mesih kendini gönüllü olarak ölüme verdi ama ölüm O'nu tutamadı. Ölümün zincirlerini kırdı ve çıktı. O'nun üzerinde ölümün egemenliği yoktur.
Ayet 10 "Öldüğü ölüm, sadece bir kez olmak üzere, günaha karşı ölümdü; şimdi yaşadığı yaşamı ise Tanrı için yaşıyor." İsa Mesih bir kez öldü. Bu ölüm günaha karşı ölümdü. İsa Mesih günah sorununu çözmek için kendini gönüllü olarak ölüme verdi. Günah sorununu çözüme bağladıktan sonra yaşama dönerek Tanrı için yaşıyor. İsa Mesih Tanrı'yla bağlılıkta, Tanrı'nın isteğini yerine getirmek için yaşıyor.
Ayet 11 "Tıpkı bunun gibi, sizler de kendinizi günah karşısında ölü, Mesih İsa bağlılığında Tanrı'ya diri kişiler sayın." İlk defa bu bölümde bir buyruk biz imanlılara yöneltilir. Bu buyruk kendimizi günaha karşı ölüme vermekle ilgili bir buyruk değildir. Biz imanlılar ruhsal banka hesabımıza Tanrı tarafından yatırılmış serveti hesaplamaya çağrılıyoruz bu buyrukla.
Var olan bir durumu tanımaya emrediliyoruz. Günah karşısında ölüyüz, Mesih İsa bağlılığında Tanrı'ya diri kişileriz. Bunu bilmeye ve buna göre yaşamaya çağrılıyoruz. Her gün yataktan kalkmadan önce şunu bilinçli olarak söyleseydik ne iyi olurdu: "Bugün günaha karşı ölüyüm, Mesih İsa bağlılığında Tanrı'ya diriyim." Bütün gün bu gerçeğin bilincinde kalırsak bencil istekleri yerine getirmeyiz, Tanrı'nın tatlılığını tadarak O'nun beraberliğinde yaşayarak kendisine hizmet ederiz.
Ayet 10 ile ayet 11'de Pavlus'un karşı koyan kişinin itirazını nasıl yanıtladığını görürüz. Mesih günaha karşı öldü ve şimdi yaşadığı yaşamı Tanrı için yaşıyor.
İmanlı Mesih'le birleşmiştir. O da Mesih gibi günaha karşı ölmüştür ve Tanrı'ya diridir. İsa Mesih'e iman etmiş bir kişi ancak böyle olabiliyor. Başka yol yoktur. İnanlının Tanrı'ya karşı ölüp günah için yaşaması düşünülemez. Zaten imana gelmeden önce böyleydi. Tanrı'ya karşı ölü ve günaha diriydi. "Sizler de suçlarınızdan ve günahlarınızdan ötürü ölü kişilerdiniz" (Efesoslular 2:1). Ama kişi Mesih'le tanıştıktan ve O'na bağlandıktan sonra durum bambaşka oldu. Şimdi günah karşısında ölü, Tanrı karşısında diridir. Mesih gibi artık Tanrı için yaşar. İmanlı için kayra çoğalsın diye günah işlemeye devam etmesi söz konusu değildir.