1Pentikost Günü geldiğinde bütün imanlılar bir arada bulunuyordu. 2Ansızın gökten, güçlü bir rüzgarın esişini andıran bir ses geldi ve bulundukları evi tümüyle doldurdu. 3Ateşten dillere benzer bir şeylerin dağılıp her birinin üzerine indiğini gördüler. 4İmanlıların hepsi Kutsal Ruh'la doldular, Ruh'un onları konuşturduğu başka dillerle konuşmaya başladılar. 5O sırada Yeruşalim'de, dünyanın her ülkesinden gelmiş dindar Yahudiler bulunuyordu. 6Sesin duyulması üzerine büyük bir kalabalık toplandı. Herkes kendi dilinin konuşulduğunu duyunca şaşakaldı. 7Hayret ve şaşkınlık içinde, “Bakın, bu konuşanların hepsi Celileli değil mi?” diye sordular. 8“Nasıl oluyor da her birimiz kendi ana dilini işitiyor? 9-11Aramızda Partlar, Medler, Elamlılar var. Mezopotamya'da, Yahudiye ve Kapadokya'da, Pontus ve Asya İli'nde, Frikya ve Pamfilya'da, Mısır ve Libya'nın Kirene'ye yakın bölgelerinde yaşayanlar var. Hem Yahudi hem de Yahudiliğe dönen Romalı konuklar, Giritliler ve Araplar var aramızda. Ama her birimiz Tanrı'nın büyük işlerinin kendi dilimizde konuşulduğunu işitiyoruz.” 12Hepsi hayret ve şaşkınlık içinde birbirlerine, “Bunun anlamı ne?” diye sordular. 13Başkalarıysa, “Bunlar taze şarabı fazla kaçırmış” diye alay ettiler.
AÇIKLAMA: Mesih göğe alındıktan 10 gün sonra Pentikost bayramıydı. Bu bayramda Yahudiler, Yasa’nın Musa’ya verilişini kutlarlardı. İsrail’in her yanından ve çevredeki ülkelerden de yüz binlerce Yahudi Yeruşalim’de toplanırdı. Bu sırada Mesih imanlıları bir arada bulunarak dua ediyorlardı. Birden bulundukları üst oda güçlü bir rüzgarın sesiyle sarsıldı. Ortada büyük bir ateş belirdi ve ondan her bir imanlıya birer alev dağılıp başlarına kondu. Neler oluyordu? Kutsal Ruh gelmişti!
Bu Yahya’nın ve Mesih’in de vaat ettiği ateşten Ruh vaftiziydi. Orada bulunan herkes Kutsal Ruh’la dolarak vaftiz oldu. Bundan böyle Mesih’e iman eden herkes Kutsal Ruh’la vaftiz olacaktı. Bu, Tanrı’nın çocukları olduğumuzun göstergesidir. Kutsal Ruh, kurtuluşumuzun güvencesidir. (bkz. Efesliler 1:13-14)
Bu yetmemiş gibi imanlılar ansızın bilmedikleri farklı dillerle konuşmaya başladılar. Üzerlerine gelen bu olağanüstü güç ve cesaretle hepsi dışarıya fırlayıp bayram için toplanan kalabalığa farklı farklı dillerle Mesih’i anlatmaya başladılar. Havariler bulunan herkese kendi dilinde müjdeyi duyurdular. Kimisi Arapça, kimisi Grekçe, kimisi Giritçe konuşuyordu. Bu gerçekten büyük bir mucizeydi çünkü başka dille konuşanlar Celile’den gelen köylülerdi. Aslında, Tanrı bu mucizeyle müjdeyi doğruluyor ve pekiştiriyordu. Ne var ki hayrete düşen kalabalık farklı dille konuşan imanlıları sarhoş sanmaya başladı çünkü bu insanların hiç öğrenmedikleri dillerle bir anda konuşmaları gerçekten şaşırtıcı bir olaydı.
Yukarıda belirttiğimiz gibi Mesih’e iman eden herkes Kutsal Ruh armağanını alır ve bu O’nun Tanrı’ya ait olduğunu gösterir. Ancak Ruh’u alan herkes burada olduğu gibi farklı dillerle de konuşmalı mı? Bunu öğreten bir ayet yok İncil’de. Tanrı’nın Sözü’nde iman eden ve Ruh’u alan herkes dillerle konuşmaz. Tersine farklı dillerle konuşmanın bir belirti olduğunu okuyoruz. (bkz 1.Korintliler 14:22) Yani bu belirli durumlarda Tanrı’nın kutsal iradesi sonucunda gerçekleşen bir olaydır. İncil’in ilerleyen bölümlerinde Tanrı’nın iman eden herkese Kutsal Ruh’la birlikte farklı armağanlar verdiğini de okuyoruz. (bkz. Efesliler 4:7-11)
Bu Pentikost Bayramı’nda, Kilise dediğimiz; uluslararası Mesih’in Topluluğudoğmuştu. İroniktir ki; Yasa’nın verilişi kutlandığı bayramda Kutsal Ruh geldi. Eski Antlaşma geçti ve Yeni Antlaşma geldi. Elçi Pavlus’un dediği gibi: ‘Rab Ruh’tur, Rab’bin Ruhu neredeyse orada özgürlük vardır (2.Korintliler 4:17).’ Yasa, kimseyi kurtaramazdı çünkü o ancak bizi mahkûm eder. Fakat Kutsal Ruh bizi günahtan azat etmek için geldi. Böylece bizler artık Yasa’nın borçlusu değil, Ruh’un özgürüyüz. Pentikost bayramı bizim için artık bambaşka bir anlam teşkil ediyor. Bu bizim istiklal günümüzdür. İncil der ki: ‘Böylece Mesih İsa’ya ait olanlara artık hiçbir mahkûmiyet yoktur. Çünkü yaşam veren Ruh’un yasası, Mesih İsa sayesinde beni günahın ve ölümün yasasından özgür kıldı (Romalılar 8:1-2).’ Haleluya!