Ya RAB, neden uzak duruyorsun,
Sıkıntılı günlerde kendini gizliyorsun?
Kötüler gururla mazlumları avlıyor,
Mazlumlar kötülerin kurduğu tuzağa düşüyor.
Kötü insan içindeki isteklerle övünür,
Açgözlü insan RAB’be lanet okur,
O’nu hor görür.
Kendini beğenmiş kötü insan Tanrı’ya yönelmez,
Hep, “Tanrı yok!” diye düşünür.
Kötülerin yolları her zaman başarıya götürür.
Öyle yücedir ki senin yargıların,
Kötüler anlayamaz, düşmanına burun kıvırır.
İçinden, “Ben sarsılmam” der,
“Hiçbir zaman sıkıntıya düşmem.”
Ağzı lanet, hile ve zulüm dolu,
Dilinin altında kötülük ve fesat saklı.
Köylerin çevresinde pusu kurar,
Masumu gizli yerlerde öldürür,
Çaresizi sinsice gözler.
Gizli yerlerde pusuya yatar
Çalılıktaki aslan gibi,
Kapmak için mazlumu bekler
Ve ağına düşürüp yakalar.
Kurbanları çaresiz çöker,
Saldıranın üstün gücü altında ezilir.
Kötü insan içinden, “Tanrı unuttu” der,
“Örttü yüzünü, asla göremez.”
Kalk, ya RAB, kaldır elini, ey Tanrı!
Mazlumları unutma!
Neden kötü insan seni hor görsün,
İçinden, “Tanrı hesap sormaz” desin?
Oysa sen sıkıntı ve acı çekenleri görürsün,
Yardım etmek için onları izlersin;
Çaresizler sana dayanır,
Öksüzün yardımcısı sensin.
Kötünün, haksızın kolunu kır,
Sormadık hesap kalmasın yaptığı kötülükten.
RAB sonsuza dek kral kalacak, uluslar
O’nun ülkesinden temizlenecek.
Mazlumların dileğini duyarsın, ya RAB,
Yüreklendirirsin onları,
Kulağın hep üzerlerinde;
Öksüze, düşküne hakkını vermek için,
Bir daha dehşet saçmasın ölümlü insan.”
Peygamber Davut (Mezmur 10)